Jules Laforgue Hayatı

Jules Laforgue Kimdir, Jules Laforgue Hayatı Biyografi

Fransız, şair. Getirdiği yeniliklerle modern şiirin hazırlayıcılarından ol­muştur.

16 Ağustos 1860’ta Uruguay’da, Montevideo’da doğdu, 20 Ağustos 1887’de Paris’te öldü. Fransa’dan göç ederek gelmiş bir ailenin beş çocuğundan biriydi. Çocukluğu, Fransa’nın güneybatısındaki Tarbes’da oturan akrabalarının yanında geçti. On altı yaşında Paris’e yerleşen ailesinin yanına gitti. Liseden sonra Ecole des Beaux-Arts’da edebiyat eleştirmeni ve düşünür Hippolyte Taine’in derslerini izledi. Baudelaire, Heine ve Verlaine gibi şairleri okudu, izlenimci (empresyonist) ressamlara ilgi duydu. Düzenli bir işi olmadı, genellikle yalnız bir yaşam sürdü. 1881’de Alman İmparatoriçesi Augusta’nın Fransızca öğret­meni oldu. Berlin’de maddi açıdan rahat bir yaşam sürdü. Edebiyat çevrelerinden uzak kalmamak için 1886’da Paris’e döndü. Bir yıl sonra veremden öldü.

Alman felsefesi, özellikle de Eduard von Hart- mann ve Schopenhauer’in kötümser düşünceleri La- forgue’u etkilemiştir. Ölüm, yalnızlık ve günlük yaşamdan duyulan sıkıntı, şiirlerinin tekrarlanan te­malarıdır. Laforgue, Baudelaire ve Rimbaud gibi simgeci şairlerden ve şair Tristan Corbiere’in (1845- 1875) umursamaz, alaycı üslubundan da etkilenmiştir. Şiirlerindeki alaycı üslubun arkasında hüzünlü bir kötümserlik sezilir. Özellikle son şiirlerinde, İtalyan commedia deü’arte halk tiyatrosundan alarak işlediği Pierrot tipi, komikliğinin ardındaki hüznüyle, şairin kendisinin de simgesi olmuştur.

Laforgue serbest nazımın yaratıcıları arasındadır. Şiiri günlük konuşma ritimlerine yakınlaştırmayı denemiş, dille oynamış, yeni sözcükler türetmiştir. Felsefi terimleri, imgeleri ve söz oyunlarını serbest çağrışımlarla ve şaşırtıcı bir biçimde bir” araya getir­miştir. Şiirde yaptığı yeniliklerle 20. yy’ın ABD’li şairlerini, özellikle Ezra Pound ile T.S.Eliot’ı etkile­miştir.

• Eserleri (başlıca): Şiir: Les complaintes, 1885, (“Ağıt­lar”); L’imitation de Notre-Dame la Lune, 1886, (“Ay Meryem’i ne Öykünme”); Le concile feerique, 1886, (“Periler Toplantısı”); Dertıiers vers, (ö.s.), 1890, (“Son Dizeler”). Öykü: Moralites legendaires, 1887, (“Efsanevi İbretler”).